Przeglądając  oferty pracy można zaleźć coraz więcej tych, w których od pracownika oczekiwana jest kreatywność. Zwraca się na nią uwagę zarówno w rekrutacji na niższe stanowiska pracy, jak i te wyższe. Czy jest to trend wynikający z realnego zapotrzebowania firm na ludzi kreatywnych, czy też kreatywność stała się nośnym hasłem, niemającym nic wspólnego z kwalifikacjami wymaganymi na rynku pracy?

Czym jest kreatywność?

Próbując odpowiedzieć na pytanie dlaczego firmy poszukują do pracy ludzi kreatywnych należy zadać sobie pytanie, czym owa kreatywność jest. Przeszukując Internet można natknąć się na wiele definicji tego pojęcia, jednak wołałabym przytoczyć te, które stworzyli badacze zajmujący się zagadnieniem twórczości.

Krzysztof Szmidt pisze o tym, że „człowiek kreatywny jawi się jako osoba zdolna generować pomysły (cecha nowości), które czynią nasz świat lepszym (cecha wartości). Zatem kreatywność polega na wymyślaniu czegoś nowego i cennego”.  Edward Nęcka w swojej definicji kreatywności pisze o tym, że „kreatywność przejawia się zwykle w jakiejś formie obserwowalnego zachowania, polegającego na produkcji nowych i wartościowych wytworów, przy czym wytworem może być samo zachowanie”.
Biorąc pod uwagę definicje obu badaczy wniosek jest jeden: kreatywność to cecha człowieka, prowadząca do generowania nowych i wartościowych rozwiązań, będących też jego zachowaniem.

Jednak czy tego u swoich przyszłych pracowników szukają Polscy pracodawcy?

Badania pokazują, że nie! Pytani o cechy idealnego pracownika na pierwszych miejscach podają: Odpowiedzialność, zaangażowanie, komunikatywność stawiając innowacyjność i kreatywność na ostatnich miejscach. Pokazuje to badanie przeprowadzone w 2007 roku w ramach projektu „Postawy pracownicze”. Nowsze badanie z 2014 r. zlecone przez Biuro Karier Akademii Finansów i Biznesu Vistula pokazało,  że efektywna komunikacja i praca w zespole są najbardziej wymagane u nowych kandydatów do pracy. Pracownicy działów HR podają, że lojalność, odpowiedzialność, komunikatywność, energia, to kolejne istotne cechy pożądane przez pracodawców.

Dlaczego wśród cech wymienianych przez pracodawców nie znalazła się kreatywność? Być może przyczyny tkwią w rodzajach pracy wykonywanej przez pracowników – nie na każdym stanowisku osoba kreatywna jest potrzebna, bo czy każdy pracownik powinien szukać nowych rozwiązań?

Kreatywny pracownik jest niezbędny przy rozwiązywaniu problemów, szukaniu innych ścieżek rozwiązań. Predyspozycje takiego pracownika potrzebne są przy wprowadzaniu innowacji w firmie, zmianie pewnych schematów. Dlatego na stanowiskach wymagających takich działań jest on niezbędny. Należy tylko stworzyć odpowiednie warunki pracy, a na pewno przyniesie on firmie duże korzyści.

Jak zatrzymać ludzi kreatywnych w pracy? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w kolejnym artykule .

Historia powstania Wyspy Dzieci

Dawno, dawno temu na środku wielkiego oceanu znajdowała się wyspa, wokół której, z błękitnej wody, wyłaniały się inne, mniejsze wyspy. Na dużej wyspie mieszkali ludzie, Ci mali i Ci więksi, razem pokonując drobne przeszkody i chwytając radość życia. Ich codzienność była bardzo podobna do naszej, dzieci uczyły się i bawiły, podczas gdy ich rodzice pracowali. Dzień za dniem mijał, niewiele różniąc się od poprzedniego. Jednak pewnego razu wyspę odwiedził tajemniczy wędrowiec. Miał on ze sobą wielki worek, w którym, jak twierdził, przechowywał coś bardzo cennego.

Przybysz zachęcał mieszkańców wyspy, by nabyli sekretny przedmiot, który miał odmienić ich jednostajne życie, jednak żądał niezwykłej zapłaty – mieli oni dać mu w zamian najwspanialszy owoc, jaki rośnie na ich wyspie. W czasie, gdy dorośli zaczęli gorączkowo poszukiwać owocu, wszystkie dzieci, zupełnie niezainteresowane workiem nieznajomego, przeniosły się na jedną z okolicznych mniejszych wysp, gdzie mogły bawić się do woli.

I tak właśnie powstała Wyspa Dzieci – miejsce, w którym najmłodsi mogą z radością witać każdy dzień, wspólnie się rozwijać, podziwiać naturę.

Ale, wracając do dużej wyspy i tajemniczego wędrowca, który miał odmienić los jej mieszkańców – pewnie zastanawiacie się, czy komuś udało się zdobyć zawartość worka? Jeden z dorosłych znalazł w końcu najdorodniejszy owoc i przyniósł go nieznajomemu. W zamian za to mężczyzna przekazał mu zawartość worka – zwycięski rodzic otrzymał magiczny zegar.

Przybysz wyjaśnił wszystkim, że zegar ma niezwykłą moc – nie odlicza czasu, który jest spędzany z bliskimi. Dorosły, który otrzymał cenny dar, postanowił podzielić się nim z pozostałymi mieszkańcami. Tak powstała Wyspa Rodzica, czyli miejsce, w którym czas nie ucieka, gdy jesteśmy razem z bliską rodziną.

A co w tym czasie działo się na pobliskiej Wyspie Dzieci? Któregoś dnia, podczas zabawy, rezolutna Martynka pomyślała, że chciałaby zobaczyć i dowiedzieć się więcej. Domyślała się już, że gdzieś niedaleko istnieje nieznany dla niej i innych dzieci świat. Zapragnęła wyruszyć w podróż, by zaspokoić swoją ciekawość i przeżyć nowe przygody. Znalazła niewielką łódkę, spakowała najpotrzebniejsze rzeczy – zabrała kompas, jedzenie oraz wodę – pomachała innym dzieciom i odważnie wyruszyła w podróż.

Wyspa Odkrywców

Płynęła i płynęła, aż wreszcie zauważyła na horyzoncie wyspę z wielką flagą z napisem „Wyspa Odkrywców”. Zacumowała i wyruszyła w drogę po nieznanym lądzie. Po chwili marszu spotkała Zosię i Stasia. Od razu się polubili, ponieważ wszyscy troje kochali przygody. Nowi przyjaciele powiedzieli Martynie, że na ich wyspie za każdą górą czekają nowe odkrycia!

Skąd o tym wiedzieli? Kiedyś, przemierzając gęste zarośla, Zosia i Staś zobaczyli unoszący się dym.

– Zaciekawieni ruszyliśmy w stronę jego źródła – mówił Staś. –  Podchodząc coraz bliżej, usłyszeliśmy niezwykłe dźwięki i głosy, a zza krzaków ujrzeliśmy, jak ludzie w kolorowych strojach tańczą w rytm muzyki. Dołączyliśmy do nich na parę dni. Innym razem napotkaliśmy przyjaźnie nastawionych rycerzy, którzy nauczyli nas jeździć konno… a inne rzeczy, które odkryliśmy i zobaczyliśmy, to już opowieść na inny dzień, bo wiesz, Martynko, jesteśmy teraz umówieni z Bonifacym – to nasz przyjaciel, niezwykły zając, dzięki któremu poznajemy różne miejsca i kultury. Jeśli chcesz, możesz iść razem z nami i posłuchać jego opowieści!

Wyspa Wrażeń

I tak Martynka razem z Zosią i Stasiem poszła na spotkanie z Bonifacym. Jednak zając przywitał przybyszy w zaskakujący sposób: – Kochani, dla mnie przyszła pora, by opuścić tę Wyspę. Chcę zdobyć nowe umiejętności, nauczyć się wielu rzeczy i poznać inne miejsca. Czy ktoś z Was chciałby udać się ze mną?

– Ja bym bardzo chciała! – odparła Martynka. I razem z zajączkiem wsiadła do łódki i ruszyła w dalszą podróż…

Po niedługim czasie dopłynęli do pięknej zielonej Wyspy.

– Widzisz, Bonifacy? To rzeczywiście zupełnie inny świat! Chodźmy zwiedzić tę wyspę! – zawołała Martynka, znana ze swej odwagi i ciekawości.

Idąc razem ścieżką pośród wysokich drzew, podziwiali otaczającą ich przyrodę. W pewnym momencie, w oddali, spostrzegli lśniącą rakietę kosmiczną! Oczarowani pobiegli przyjrzeć się obiektowi, obok którego stał pan w białym stroju, z dużym przykrywającym oczy kaskiem.

– Cześć! Kim jesteś? – zapytała bez ogródek Martynka.

– Jestem dowódcą statku kosmicznego, niedawno wylądowałem na tej wyspie, zwanej Wyspą Wrażeń. Jeśli chcecie, mogę Was zabrać w niezwykłą podróż.

– Tak! Bardzo chcemy! – krzyknęli jednym głosem Bonifacy i Martyna.

– Aby polecieć w kosmos, musicie ubrać się w takie same stroje, co ja – powiedział dowódca, a Martynka i zając bez marudzenia założyli kombinezony. Chwilkę później wystartowali. Zachwycona dziewczynka przez okno podziwiała gwiazdy, komety i inne planety.

Gdy wylądowali, dowódca otworzył drzwi, a podekscytowani pasażerowie wyskoczyli z rakiety.

– Proszę – w ostatniej chwili złapał ich dowódca kosmicznego statku – mam dla Was specjalny zegarek, byście mogli odmierzać kosmiczny czas. O godzinie 16.00 ruszamy z powrotem. Nie spóźnijcie się! Do zobaczenia za 2 godziny.

Zegarek świecił się różnymi kolorami, a jego wskazówki poruszały się z podwójną szybkością.

– Szybko, Bonifacy! – krzyknęła Martynka – mamy mało czasu, a tyle jest do zobaczenia!

Na planecie, na której wylądowali, wszystko wyglądało dziwnie. Ziemia była pokryta samym żwirem, a dookoła nie zauważyli nawet jednej rośliny. Nie było domów ani dróg, ani zwierząt, ani ludzi. Tylko pustynia. Z początku nie zauważyli, że śledzi ich grupa zielonych stworków, które z zaciekawieniem przyglądały się obcym istotom. Nagle Martynka odwróciła się…

– AAAAAAAAA! – wrzasnęła dziewczyna.

– OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO! – wrzasnęła gromadka wystraszonych, zielonych potworków, które schowały oczka na długich czułkach za siebie.

Zapadła cisza… Powoli, z nutką niepewności, stworki zaczęły wysuwać swoje czułki. Martynka również nabrała odwagi, odsłoniła oczy i ujrzała grupę ufoludków w pełnej okazałości.

– Jestem Martynka! A wy? – przedstawiła się całkiem już uspokojona dziewczyna.

Ufoludki zaczęły wydawać niezrozumiałe dźwięki, złapały Martynkę i Bonifacego za ręce i pociągnęły ich za sobą. Wszyscy razem dotarli na plac zabaw, który wyglądał nieco inaczej niż te na Ziemi. Pierwszym obiektem, który zobaczyli, była konstrukcja przypominająca trampolinę. Nim Martynka zdążyła się jej dokładniej przyjrzeć, ufoludki już skakały po niej na wysokość 30 m z ogromną szybkością! Dziewczynka  postanowiła do nich dołączyć. Wybiła się i w sekundę wylądowała w powietrzu wśród gwiazd i innych planet. Hop, siup! Ale zabawa!

Kiedy zachwycona Martyna podskakiwała na zaczarowanej trampolinie, stworki zdążyły już zejść i wskoczyć na huśtawkę, która od ziemskiej różniła się tylko jednym elementem – magicznym guzikiem. Po jego wciśnięciu huśtawka zaczynała sama się bujać i w mig przenosiła swojego pasażera do innej krainy – pełnej słońca, roślin, kolorowych zwierząt. Dziewczyna czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziała! Jednak w pewnym momencie musiała spojrzeć na zegarek.

– Bonifacy, już za 4 minuty czwarta! O 16.00 kapitan startuje! – zawołała do zajączka. Dziewczynka szybko wyściskała się ze stworkami, złapała Bonifacego za łapkę i ruszyła biegiem do statku. W ostatniej chwili zdążyli! Kapitan już przyciskał guzik zamykający wrota.

– Chyba dobrze się bawiliście, Martynko – uśmiechnął się kapitan.

– Tak, to była niesamowita przygoda i nigdy jej nie zapomnę!

Wyspa Skauta

Powrotna podróż statkiem kosmicznym przebiegła bardzo przyjemnie. Kapitan, żeby rozerwać swoich pasażerów, opowiedział im o małym chłopcu, który dawno temu, podobnie jak Martynka, bardzo chciał poznawać świat, i zupełnie jak Bonifacy, marzył o zdobywaniu nowych umiejętności, no i w końcu też został odkrywcą. A jak to dokładnie było? Posłuchajcie historii kapitana:

– Moi drodzy, kiedy Wam nie śniło się jeszcze o podróżowaniu, na Wyspie Dzieci mieszkał mały Krzyś, który wraz ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi miał dość wiązania im butów przez babcie, dość oglądania szałasów w Internecie i zastanawiania się, czy naprawdę kamieniem da się rozpalić ognisko i czy taka kiełbaska z patyka smakuje tak samo, jak ta z patelni.

Koleżanki i koledzy Krzysia też mieli dość, bo chcieli wreszcie być samodzielni –  wiązać sobie sznurowadła, zbierać patyki w lesie (po to, by zbudować z nich prawdziwy szałas!), a na polanie własnoręcznie ułożyć ognisko. Wreszcie, marzyły im się pieczone kiełbaski, trochę umazane węglem i przypalone, ale przyrządzone przez nich samych!

Na szczęście na wyspie wśród dorosłych byli tacy, którzy świetnie to marzenie rozumieli. I oni właśnie postanowili stworzyć Wyspę Skauta – miejsce, gdzie dzieci mogły zacząć spełniać swoje marzenia o samodzielności, a ich rodzice nie musieli się martwić, że coś im się stanie.

Dzieci na Wyspie Skauta mogły budować, lepić, malować, brudzić się do woli. Musiały też jednak nauczyć się porządku, robienia kanapek, współpracy w grupie. Same się myły, poznawały kierunki świata, rozwijały umiejętności. Po tygodniu na Wyspie czuły się o wiele mądrzejsze i dojrzalsze, a przede wszystkim – nareszcie samodzielne.

Tak brzmiała opowieść kapitana. Czy była prawdziwa? Może nie do końca tak to było, ale przecież mogłoby tak być 🙂

Wyspa Rodzica i Wyspa Dzieci najpierw dołączyły do swojego archipelagu Wyspę Skautów, a następnie kolejne fascynujące miejsca – Wyspę Wrażeń i Wyspę Odkrywców – tak, aby każde dziecko znalazło coś dla siebie. I wszystkie żyły długo i bardzo szczęśliwie 🙂

Wpisuję w wyszukiwarkę „businesswomancongress” i …? Wyskakuje mi kilka stron poświęconych spotkaniom dla kobiet a na pierwszym miejscu chociażby ten z Warszawy organizowany 1.04.2016. Zaskoczona, dodaję „Haga” – jest ten, którego szukałam.

The Business Women Congress w Hadze

Kolejne spotkanie dla kobiet, kolejne miejsce, które organizuje event o tematyce rozwojowej. „Czy nie za dużo tego? Co nowego można w tym obszarze wymyślić?” – takie oto myśli pojawiły się w mojej głowie w chwili kiedy dowiedziałam się o tym wydarzeniu.

Tak czy inaczej, będąc kobietą lubiącą rozwój i sama robiąc wiele w tym temacie, postanowiłam pojechać do Hagi, aby przekonać się na własne oczy co tam się zadzieje. Czy coś mnie zaskoczy? Postanowiłyśmy pojechać obie, ja i moja wspólniczka Karolina Andrian.

Pierwsze pozytywne zaskoczenie miałam już w chwili gdy przeczytałam, że tematyka tej edycji dotyczy balansu.

Skoro nasza firma zajmuje się równowagą, to nie może być nic lepszego jak znaleźć się w miejscu gdzie zadzieje się dużo w tym obszarze.

Nie myliłam się. Zadziało się dużo. Balance jednak dotyczył równowagi jaką kobiety mogą odnaleźć będąc w Holandii.  Rozpoczynając nowe życie w kraju, który jest dla nich obcy.  Oswajając lęki jakie mogą pojawić się, gdy już postawią stopę w kraju tulipanów i wiatraków.

Brzmi pięknie, wydaje się łatwe ale rzeczywistość wielokrotnie może nas zaskoczyć, gdy zaczynamy poznawać realia kraju, który niby tak tolerancyjny i otwarty na innych, ale jednak w sporej części ksenofobiczny. Tak czy inaczej inny – a lęk przed nowym i przed zmianą jest nieodłączną emocją jaka towarzyszy osobom zmieniającym miejsce zamieszkania.

BWC został stworzony z myślą o kobietach ze Wschodniej Europy – w tym Polkach, które z sukcesem i efektami układają sobie życie w Holandii. Inicjatorką jest Katarzyna Nowak, która sama od wielu lat mieszka w Holandii i z powodzeniem rozwija swoją karierę w firmie zdominowanej przez mężczyzn.

Podczas Kongresu, foto: Daniel Kempisty

Kto uszył Katarzynie sukienkę

– Chcemy pokazać, że kobiety ze wschodniej Europy są zdecydowanie bardziej ambitne niż ludzie sobie wyobrażają, niż ukazuje to tradycyjne stereotypowe myślenie o nich  – mówi Katarzyna. Są to kobiety, które znają języki, chcą się rozwijać i nie pracują na taśmie. Trafiają się również takie, które szukają tutaj inspiracji do rozwoju, a nie chcą zbierać pieczarki.

W zeszłym roku trafiła do nas dziewczyna, która chciała szyć stroje dla kobiet. Powiedziałam jej, że jeżeli jej się uda to ja założę jej sukienkę na kolejny Business Woman Congress i oto właśnie jedną z jej sukienek mam na sobie. Dyrektor Banku już wie jak sobie tutaj poradzić, a taka młoda dziewczyna nie wie od czego zacząć, od czego się „odbić”. Tutaj, na Congresie, może to się zadziać. Tutaj może spotkać osoby, które ją zainspirują i popchną do działania. Podpowiedzą od czego zacząć.

Katarzyna Nowak, pomysłodawczyni Kongresu, foto: Daniel Kempisty

Z wiadomych przyczyn dopytałam Kasię czego dotyczy balance, który jest tematyką tej edycji. Jako Femmeritum wychodzimy z założenia, że pracodawca powinien dbać o swoich pracowników poprzez dbanie o ich równowagę, że w ten sposób zapewni sobie produktywnego i zaangażowanego pracownika. Dowiedziałam się, że balance, o którym mowa to jest rodzina. Zaczyna się jak u nas :). Jednak to, co ważne – organizatorki patrzą na niego trochę z innego punktu widzenia – równie ważnego.

Równowaga dla organizatorek to pokazanie, że zadbanie o ten obszar (równowaga pomiędzy rodziną a pracą na rynku holenderskim) to ważny punkt wyjścia do budowania swojej pozycji na rynku pracy. Do budowania swojej kariery a także do tego aby znaleźć czas na rozwój zawodowy i osobisty. Tylko w sytuacji tego balansu mamy czysty umysł do zajęcia się tym tematem.

Będąc w Holandii musimy tak naprawdę poświęcić dwa razy więcej czasu na powyższe aspekty.

Zgodnie z założeniami organizatorek balance to również wewnętrzna równowaga – wewnętrzny spokój, który może pozwolić na skoncentrowane się na sobie w chwili poszukiwania swojego miejsca w nowym punkcie na mapie naszego świata.

Był też czas na prywatne rozmowy :), foto: Daniel Kempisty

Kobiece ABC

Congress oparty został na trzech ważnych elementach stanowiących filary (ABC) rozwoju osobistego kobiet.

A – Ambicje – które my Polki mamy we krwi. W momencie zakładania rodziny usypiamy je na chwilę, aby zająć się domem. Jednak one niecierpliwie tkwią w nas i zbyt długo niezaspokojone ujawniają się w poczuciu niespełnienia i ostatecznie niezadowolenia z siebie. Dlatego do głosu dochodzi potrzeba zadbania o ….

B – Balance – to moment poszukiwania wsparcia w postaci networkingów, stymulatorów, osób i sytuacji, które popchną nas do przodu. Gdy już je odnajdziemy nadchodzi czas na …

C – Career – tutaj jest czas dla siebie. Czas na rozwój. Mój czas.

Z tego powodu Katarzyna wraz z córką Marysią organizują co roku Congress  – tutaj dostajesz zastrzyk do działania. Wychodzisz z poczuciem wspólnoty i z „powerem” do akcji.

Nowa myśl jaka pojawiła się w mojej głowie – czy holenderskie kobiety tego również potrzebują? Czy to jest takie nasze, polskie.

Okazuje się, że w holenderskich firmach nie ma programów WLB na wzór tych jakie spotykamy i obserwujemy w organizacjach, z którymi współpracujemy w Polsce.

Podobno Holenderki rodzą się już w balansie. Wychowywane w wysokim poczuciu własnej wartości a także z umiejętnościami takimi jak asertywność i  wyrażanie własnego zdania. Same potrafią zadbać o swoją równowagę.

To niezwykłe wydarzenie opuściłam z tkwiącym do dziś w mojej głowie – zdaniem, które wypowiedziała Renata Mrazova – Global Head of HR of NN Group w Hadze.– „Nie ma czegoś takiego jak Work Life Balance w firmach. O równowagę trzeba zadbać samemu – nikt tego nie zrobi za nas”. Po to właśnie jest Congress.

Femmeritum i Kasia Nowak, foto z lewej: Daniel Kempisty

Muszę przyznać, że coś w tym jest. Mimo wszystko jako Femmeritum wciąż dążymy do zaszczepienia w kulturach organizacji myślenia, że pracodawca może swoim pracownikom to ułatwić. Jak dotąd udaje nam się to z dużym powodzeniem.